Po obejrzeniu filmiku „Sekret” Fundacji Dzieci Niczyje, który bardzo mnie poruszył przypomniała mi się sytuacja na temat tajemnic.
Bo czym dla mnie jest tak właściwie sekret czy tajemnica? To coś o czym nie wolno nam mówić, bo tak nam ktoś narzucił.
A zastanawiałaś się dlaczego nie możesz nikomu o tym powiedzieć? Mi nasuwa się od razu, że to coś złego, coś czego ta osoba się wstydzi, może jest to kłamstwo, a może zwyczajnie jest to strach.
Pamiętam jak siostra w zabawie z moim synem dla żartów mówiła „to będzie nasza tajemnica, nie mów nikomu dobra?”. A ja podnosiłam na nią wzrok i powtarzałam uparcie „nie mamy żadnych tajemnic i nie chcę abyś się tak bawiła”
Na początku się złościła i mówiła, że każdy ma tajemnice, że z ciocią może mieć sekrety, ale po jakiś czasie zrozumiała co mam na myśli.
Tak naprawdę to od dziecka nie lubiłam sekretów i tajemnic. Zawsze mnie to denerwowało i uważałam, że taka osoba jest nie szczera, że coś kombinuje i jest fałszywa. I tak mi zostało. Zawsze gdy słyszę słowo „tajemnica” to mam ochotę odwrócić się na pięcie i dalej z ta osobą nie rozmawiać. Chcę aby moje dzieci nie miały przede mną sekretów, aby potrafiły rozmawiać ze mną na każdy temat. Uczę się tego każdego dnia. Pamiętam jak któregoś dnia syn wrócił z przedszkola jakiś taki nie swój. Błąkał się po domu, był wystraszony i zdenerwowany. Wzięłam go na kolana i zaczęliśmy rozmawiać o tym co wydarzyło się w przedszkolu. Okazało się, że coś nabroił z kolegami i bał się o tym powiedzieć, bo to miał być sekret, aby mama się nie złościła i nie krzyczała. Pogadaliśmy otwarcie o tym co się stało o tajemnicach i o tym, że się na niego nie gniewam i cieszę się, że sam mi o tym powiedział. Doceniłam jego szczerość i powiedziałam, że dla mnie liczy się prawda.
Ja wyznaje w życiu zasadę „wolę usłyszeć najgorszą prawdę, niż najpiękniejsze kłamstwo”.
